ชาวญี่ปุ่นในสมัยก่อนนั้น พอถึงฤดูใบไม้ผลิที่อากาศแจ่มใสและดอกไม้นานาชนิดเบ่งบาน ก็จะพากันหิ้วข้าวกล่อง หรือบางทีก็เป็นน้ำชากับขนม ออกไปรับประทานตามทุ่งหรือบนภูเขา ภูมิหลังของกิจกรรมเช่นนี้มาจากความเชื่อที่ว่า ผู้ที่ล่วงลับและได้เดินทางจากภูเขาขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วนั้น จะเดินทางลงมายังภูเขาในช่วงเวลานี้ ชาวญี่ปุ่นจึงออกไปข้างนอกเพื่อจะได้พบและพูดคุยกับพวกเขานั่นเอง
ไม่รู้เมื่อไรที่ธรรมเนียมที่ว่านี้กลายเป็นโนดะเตะ นั่นคือการชมดอกไม้ระหว่างจัดงานเลี้ยงสังสรรค์ใต้ต้นซากุระที่บานสะพรั่ง หรือไม่ก็การดื่มมัทฉะหรือเซ็นฉะกลางแจ้ง ลิ้มรสน้ำชาท่ามกลางสายลมพัดเย็นสบายภายใต้แสงแดดสดใสในฤดูใบไม้ผลิที่อากาศแจ่มใสและเงียบสงบ เพลิดเพลินกับบทสนทนา และบางคราวก็แต่งกลอนกันด้วย การปิกนิกท่ามกลางบรรยากาศของธรรมชาติในฤดูกาลที่พืชพรรณแตกต้นอ่อนนี้ คือความเพลิดเพลินที่สง่างามอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของชาวญี่ปุ่นผู้อ่อนไหวกับการเปลี่ยนแปลงตามฤดูกาลในแต่ละวัน

ผู้เขียน: ริเอโกะ อิโดะ

จบการศึกษาจาก Kokugakuin University เป็นนักวิจัยเกี่ยวกับขนบธรรมเนียมและภูมิปัญญาญี่ปุ่นสมัยโบราณ ทำการวิเคราะห์ทางเทคนิคเกี่ยวกับข้อค้นพบต่างๆ เพื่อปรับใช้กับวิถีชีวิตยุคใหม่ ปัจจุบันเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่ Tama Art University
Comments